La route de la soie était un réseau de routes commerciales entre l'Asie et l'Europe allant de Chang'an (actuelle Xi'an) en Chine jusqu’à Antioche, en Syrie médiévale. Elle doit son nom à la plus précieuse marchandise qui y transitait : la soie, dont seuls les Chinois connaissaient le secret de fabrication. Cette dénomination, forgée au XIXe siècle, est due au géographe allemand Ferdinand von Richthofen.
เส้นทางสายไหม (อังกฤษ: Silk Road จีน: 絲綢之路, 丝绸之路 พินอิน sīchóu zhī lù เปอร์เซีย: Râh-e Abrisham ตุรกี: İpekyolu อิตาลี: Via della seta โปรตุเกส: Rota da Seda ญี่ปุ่น: シルクロード อินเดีย: रेशम मार्ग) เป็นเส้นทางของขบวนคาราวานในภูมิภาคเอเชียใต้ ที่เชื่อมเมืองต่างๆ ระหว่างเอเชียไมเนอร์ไปถึงประเทศจีน โดยขนส่งสินค้าสำคัญได้แก่ เส้นไหม ผ้าไหม และเครื่องเทศ เป็นต้น
เส้นทางสายไหมเป็นปัจจัยสำคัญในการเติบโตของแหล่งอารยธรรมโบราณหลายแห่ง ไม่ว่าจะเป็นอียิปต์โบราณ เมโสโปเตเมีย จีน โรมัน เปอร์เซีย และอินเดีย
สำหรับการเดินทางทางทะเล เส้นทางสายไหมยังขยายไปยังญี่ปุ่น มาเลเซีย ฟิลิปปินส์ ไทย อิตาลี โปรตุเกส และสวีเดน เป็นต้น
ช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 12 หลังการรุ่งเรืองของจักรวรรดิมองโกล เส้นทางสายไหมกลับมาเจริญรุ่งเรืองอีกครั้ง และมาร์โก โปโลนักเดินทางชาวอิตาลี ได้เป็นชาวยุโรปคนแรกที่เดินทางผ่านเส้นทางสายไหมไปถึงประเทศจีน
The Silk Road, or Silk Route, refers to a trade route through regions of the Asian continent connecting East and West Asia. Geographically, it is an interconnected society of ancient trade routes connecting Chang'an (today's Xi'an) to Europe and the Near East. It was central to cultural transmission by linking traders, merchants, pilgrims, monks, soldiers, nomads and urban dwellers from China to the Mediterranean Sea for thousands of years.[1]
The route enabled people to transport trade goods, especially luxuries such as silk, satins, musk, rubies, diamonds, pearls and rhubarb[2] from different parts of the country in China, India, and Asia Minor to the Mediterranean, extending over 8,000 km (5,000 miles). Trade on the Silk Road was a significant factor in the development of the great civilizations of China, Egypt, Persia, Arabia, India, Rome, and Byzantium and helped to lay the foundations for the modern world in several respects. Although the term, the Silk Road, implies a continuous journey, very few travelers traveled the route from end to end. For the most part, goods were transported by a series of agents on varying routes and trade took place in the bustling mercantile markets of the oasis towns.[2]
The Central Asian part of the trade route was initiated around 114 BC by the Han Dynasty[3] largely through the missions and explorations of Zhang Qian[4] although earlier trade across the continents had already existed. In the late Middle Ages, use of the Silk Road declined as sea trade increased.[5]
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น